Als de moeder van Milan overlijdt, wordt hij in een pleeggezin geplaatst. Natuurlijk mist hij zijn moeder enorm. Hij heeft het er moeilijk mee, zeker ook omdat zijn nieuwe pleegzus Marije het hem niet al te makkelijk maakt. Zijn angsten en andere emoties komen daarbij in onstuimige nachtmerries naar boven. In de uiteindelijke climax, zijn laatste nachtmerrie, moet hij zelfs voor zijn leven vechten…
geschikt vanaf 8 jaar.
Passage uit het boek
Uit zijn koffertje haalt hij zijn fotoalbum. Hij kijkt naar een foto van zijn ouders. Leefde zijn moeder nog maar, dan zou hier nooit geweest zijn. Ook niet bij Marja en Kees. Bij niemand. Hij pinkt een traan uit zijn ogen en kust zacht de foto van zijn moeder, die hem het meest dierbaar is. Op deze foto lacht ze zoals ze altijd naar hem lachte. Haar ogen glinsteren daarbij als kleine zonnetjes. Ze lachte veel, zijn moeder. Zelfs toen ze steeds vaker ruzie kreeg met zijn vader. Op een dag, hij was toen zes jaar, hadden ze hem uitgelegd dat ze niet meer van elkaar hielden. Dat ze daarom niet meer in hetzelfde huis wilden wonen. Ze hielden wel allebei nog veel ven hem. Ook zijn vader. Zijn vader… Hij kan het niet begrijpen. Nu zijn moeder dood is zou hij toch voor hem moeten zorgen. Waarom wilde hij dat niet? Zo moeilijk is dat niet. Alle vaders doen dat en hij is toch geen kleuter meer. Acht jaar is al heel groot! Zijn vader moest eens weten wat hij al niet kan. Zijn eigen boterhammen maken, zichzelf naar bed helpen, aankleden, zichzelf wassen. Hij schudt zijn hoofd. Nee, hij begrijpt niets van zijn vader…
Reactie plaatsen
Reacties